Wywiad z Shy — zwyciężczynią konkursu na miniaturkę #14

Witajcie!

Mija kolejny niezbyt zimowy tydzień, ale w powietrzu i tak można wyczuć zbliżające się święta. Ach, już nie mogę się doczekać! Niedługo jadę do domu i czeka mnie świąteczna krzątanina, ale chyba te chwile lubię najbardziej. Dwa czy trzy dni przed Wigilią spędzam wiele czasu z najbliższymi mi osobami — moimi rodzicami. Mieszkam teraz tak daleko od nich i po prostu tęsknię. A jak tam u Was? Prezent kupione?

Dzisiaj pojawiam się z wywiadem, który miałam okazję przeprowadzić. Trochę się stresuję, bo to mój debiut. Mam nadzieję, że Wam się spodoba, więc zapraszam do lektury mojej krótkiej lecz treściwej rozmowy z Shy — zwyciężczynią czternastej edycji konkursu na miniaturkę.

Arcanum

Arcanum: Zacznę od tego, że bardzo się cieszę, że udało nam się zgrać i możemy przeprowadzić ten wywiad. Na początek coś prostego — Twoja wygrana w naszym konkursie. Spodziewałaś się takiego rezultatu? Jaka była Twoja pierwsza reakcja?

Shy: Ja również się cieszę. Przechodząc do pytania, nie spodziewałam się zupełnie, a wzięłam udział w konkursie, bo miałam pomysł na opowiadanie i zwyczajnie chciałam dołączyć do zabawy. Oczywiście po ujrzeniu wyników cieszyłam się niesamowicie. Bardziej przyjemne od werdyktu było tylko przeczytanie ocen jury. No i przesyłka z nagrodą! Zamierzam wkrótce przeczytać wybraną książkę.

Arcanum: W tej edycji mogłyście liczyć jedynie na oceny jury, ale z tego co wyczytałam z komentarzy oraz Twojej odpowiedzi wynika, że ocenianie poszło super! Bardzo nas to cieszy. Tak jak wspomniałam przy ocenie, Twoja miniaturka od razu skradła moje serce. Emanowała dojrzałością. Skąd zrodził się pomysł na taką interpretację tematu i wykreowane postacie?

Shy: Po przejrzeniu tematów konkursowych najbardziej spodobał mi się ten z interpretacją jednego z dwóch utworów. Pierwszy, czyli Unsteady znałam od dawna i po ponownym przesłuchaniu go pomyślałam właśnie o tym, przez co przechodziła nastoletnia Hermiona, mając rodziców mugoli, a poświęcając się światu magii. Oni, czyli państwo Granger, zawsze wydawali mi się zepchnięci na daleki plan, absolutnie nie rozumiejący swojej córki. Ba, nawet nie zdołaliśmy poznać ich imion przez siedem tomów serii. W opowiadaniu chciałam powrócić do szczególnie bolesnego dla Hermiony epizodu — zmodyfikowania pamięci rodziców — ale poprzez ukazanie tego, jaką sama jest matką.

Arcanum: Także ubolewam nad tym, że w sadze jest tak mało informacji o rodzicach Hermiony. Chyba modyfikacja pamięci była najgorszym doświadczeniem w życiu dziewczyny i bardzo dobrze, że przedstawiłaś to w miniaturce. Najbardziej jednak urzekła mnie Rose — zbuntowana nastolatka, która próbuje ukryć swoje tajemnice przed rodziną. Przyznam, że chętnie poczytałabym więcej o takiej córce panny Granger. Chyba trochę się przy niej napracowałaś?

Shy: Niekoniecznie. Pisanie opowiadań osadzonych w świecie Harry'ego Pottera zaczynałam od nowego pokolenia. W 2008 roku, jeszcze na platformie Onetu, prowadziłam bloga o przygodach Rose, Albusa i Scorpiusa. Później powstawały inne opowiadania o Rose, a ja zżyłam się trochę z tą postacią. W konkursowej miniaturce znacznie łatwiej było mi się wczuć w jej rolę niż w rolę Hermiony.

Arcanum: Czyli można powiedzieć, że byłaś w swoim żywiole! Piszesz od bardzo dawna, więc zapewne masz wiele doświadczeń z tym związanych. Jakie rady mogłabyś dać osobom, które dopiero zaczynają swoją przygodę z pisaniem?

Shy: Obecnie, po tylu latach od rozpoczęcia przygody z pisaniem, dostrzegam, jak ważna jest praca z własnym tekstem. Czytanie tego, co się napisało, nawet po kilka razy, poprawianie go i wyciąganie nauki na kolejne twory. W ten sposób warsztat pisarski poprawia się. Oczywiście polecam też pisać dużo i sprawdzać się w różnych formach, nie tylko w opowiadaniach. Recenzje, artykuły na interesujący nas temat — mnie takie mniejsze teksty również pomogły polepszyć formowanie zdań i wykorzystuję to w prozie.

Arcanum: Masz rację w stu procentach. Dbanie o poprawność jest bardzo ważne, a taka różnorodność wprowadza trochę zabawy i kto wie, może także przyczynia się do powstawania zaskakujących pomysłów. A jak już o pomysłach mowa — wierzysz w wenę? Większość osób uważa, że wystarczy siąść i zacząć pisać, a pomysł sam pojawi się w naszej głowie. Jak jest z Tobą?

Shy: Niespecjalnie wierzę w wenę twórczą. Definiuję ją jako przelotną, niestabilną ochotę na zrobienie czegoś. Myślę, że gdyby pisarze z całego świata polegali jedynie na wenie, to ich książki powstawałyby latami. Ważne jest „wciągnięcie się” we własny tekst, poczucie, że właśnie tworzy się coś, z czego jest się zadowolonym. Po pierwszych zdaniach człowiek jest w stanie zatracić się w pisaniu i wcale nie jest potrzebna ku temu wena. Po prostu robi to, bo chce, bo lubi i wierzy w sens własnego pomysłu. Osobiście sama na nią nie czekam. To działa raczej w ten sposób, że chcę dokończyć rozdział albo zacząć kolejny, więc otwieram plik i nawet jeśli mam problem z jakimś fragmentem, to nie pozwalam mu odebrać satysfakcji z pisania albo, co gorsza, zamknąć pliku. Piszę dalej, bo przecież zawsze można coś poprawić później.

Arcanum: To bardzo racjonalne podejście. Ja swego czasu wierzyłam w wenę, ale u mnie w zasadzie kończy się na tym, że w głowie pojawia się pomysł i już wiem, że to jest to. Wtedy mogę pisać i pisać, jednak nigdy nie zmuszam się do pisania. Jakoś wtedy nie czuję tego, co napisałam i usuwam całe fragmenty. Pora na kolejne pytanie, ale także związane z pisaniem. Czy podczas tworzenia masz jakieś rytuały, bez których nie możesz się obejść? Może dobierasz muzykę pod tekst?

Shy: Podczas pisania lubię mieć pod ręką coś ciepłego do picia, ale nie wiem, czy można to uznać za rytuał. A muzykę zdarza mi się dobierać, bo nie wyobrażam sobie pisać melancholijnego tekstu przy czymś żywym. Lubię do pisania zwłaszcza soundtracki z gier (np. serii Life is Strange), produkcje Two Steps From Hell i stacje muzyczne z Open FM (ballady rockowe, rock amerykański, grunge — najczęściej). Ponadto przed pisaniem muszę zawsze coś zjeść, ponieważ uczucie głodu w moim przypadku jest niesamowicie rozpraszające i mam wrażenie, że piszę wtedy bez ładu i składu, myśląc o jedzeniu, a nie o tekście.

Arcanum: Widzę, że masz ciekawy gust muzyczny. Wprawdzie nie znam tych zespołów, ale podejrzewam, że są fajne. Och, tak głód potrafi najbardziej utrudnić jakiekolwiek tworzenie. Jak już wspomniałaś o muzyce, to chciałabym także zapytać o literaturę, którą lubisz czytać. Czy w ogóle czytanie to Twoja pasja?

Shy: Bardzo lubię czytać, niestety należę do osób, które kupują więcej książek, niż dają radę przeczytać w ciągu roku. Ulubionego gatunku nie posiadam, natomiast chętnie czytam powieści Stephena Kinga, polskie obyczaje i fantastykę z półki Young Adult. Czytam też poezję i literaturę związaną z nauką o kosmosie, a tak się składa, że ostatnio jest jej wysyp na polskim rynku wydawniczym.

Arcanum: Ja też nie potrafię się powstrzymać przed kupieniem kolejnych książek, chociaż półki już pękają w szwach. Jednak stosuję zasadę, że nie mam za dużo książek, tylko za mało półek. Szkoda tylko, że to nie przekonuje rodziców, przed zainwestowaniem w nowy regalik. Ja ostatnio przekonałam się do polskiej literatury, jednak bardzo ciężko jest znaleźć coś wartościowego z obyczajówek, które obecnie sobie upodobałam. Pisarze zazwyczaj kojarzą się z ciekawym stylem pisania. Czy uważasz, że Twój styl jest oryginalny? Zdarzało Ci się może czerpać coś od znanych autorów?

Shy: Wychodzi tak dużo książek, że ciężko się oprzeć przed kupowaniem i najwyraźniej u wielu osób półki się uginają pod ich ciężarem. Myślę, że ciężko ocenić własny styl pisania w tej kategorii. To czytelnicy zwykle decydują o tym, czy dany autor jest charakterystyczny oraz czy odnajdują w jego utworach to, czego nie widzieli w utworach innych autorów. Nie jestem również na tyle oczytana z dziełami różnych pisarzy, aby zawyrokować o własnym warsztacie — może ktoś pisze bardzo podobnie. Może to ja wcale nie piszę wyróżniająco. Jestem zadowolona z tego, w jakim miejscu jestem obecnie, ale naprawdę nie umiem odpowiedzieć na pierwsze pytanie. Natomiast jeśli chodzi o drugie, to szczególnie podobało mi się w powieściach Kinga to, jakie rozległe opisy zwykłych rzeczy potrafi tworzyć. W jednym opowiadaniu wzorowałam się również na jednym z jego zabiegów stylistycznych polegających na zapisywaniu odczuć bohatera „w strzępach”, tzn. bez interpunkcji i w krótkich wersach (to przypominało trochę wiersz, ale było wplecione w standardową narrację trzecioosobową).

Arcanum: Znów muszę przyznać Ci rację! Ciężko jest zinterpretować własny styl i to czytelnicy są wyznacznikiem tego, czy idziemy w dobrym czy też w złym kierunku. Uważam, że początkujący autor ma prawo troszkę wzorować się na innych, bo odnalezienie własnej drogi trwa długo. Nie jestem fanką Kinga, ale długie i barwne opisy z pewnością pobudzają wyobraźnię. Więc może spróbuję przeczytać coś z jego twórczości. Skoro już rozmawiamy o Tobie, to chciałabym zapytać, jaka jest Shy prywatnie? Opowiedz coś o sobie.

Shy: Jestem Puchonką z krwi i kości. Bardzo życzliwą osobą. Nie potrafię być ani trochę wredna! Ale pewne cechy mnie denerwują — skłonność do uciekania przed problemami, trudność w podejmowaniu jakichkolwiek decyzji. Mimo wszystko uważam się za osobę dobrą i pełną empatii. Poza pisaniem pasjonuję się grami komputerowymi, nałogowo oglądam seriale i interesuję się tematyką true crime.

Arcanum: Och, tak ciągłe uciekanie bywa denerwujące, zwłaszcza gdy dana osoba czeka aż ktoś podejmie za nią decyzję. Masz bardzo ciekawe pasje! Widzę, że nie tylko my (administratorki Katalogu Granger) uwielbiamy seriale. Być może oglądamy te same! Ale nie będę się rozwodzić na ten temat. Powoli zbliżamy się do końca wywiadu. Bardzo dziękuję za tak wyczerpujące odpowiedzi i przede wszystkim chciałam zapytać, czy może chciałabyś pozdrowić swoich fanów, bo z pewnością przeczytają nasz wywiad!

Shy: Bardzo dziękuję za ciekawą rozmowę! Fanów to może za dużo powiedziane, ale pozdrawiam wszystkich swoich czytelników oraz czytelników Katalogu Granger. Dziękuję ekipie Katalogu Granger za to, że z takim zamiłowaniem prowadzicie stronę i dajecie możliwość wykazania się w pisaniu.

Arcanum: Było mi bardzo miło z Tobą rozmawiać. Życzę powodzenia z opowiadaniem i w przyszłych konkursach Katalogu Granger, bo może tak jak ostatnio skusisz się, aby coś napisać! Ach i oczywiście mam nadzieję, że nagroda w pełni spełni Twoje oczekiwania!

Shy: Dziękuję bardzo. Na pewno jeszcze wezmę udział w różnych Waszych akcjach. Zaglądam regularnie!