Wywiad z Cosimą - zwyciężczynią konkursu na miniaturkę miesiąca #8

ASK | FANPAGE | URODZINY | KONKURS NA MINIATURKĘ MIESIĄCA

Witajcie w ten jakże cudowny dzień! Dzisiaj na pogodę absolutnie nie narzekam. Miałam ją tak cudowną, że mogłam śmiało spacerować bez kurtki. Słoneczko przygrzewało, że aż miło robiło się na duszy! A jak jest u Was z temperaturą? (Meh, u mnie padało, wiało, ogólnie plucha, nic tylko schować się pod kocem z herbatą i książką. ~ M.)

Jak zdążyliście zauważyć, dzisiaj publikujemy wywiad z Cosimą — zwyciężczynią konkursu na miniaturkę miesiąca. Jest mi niezmiernie miło powiedzieć, że przyjemnie się z nią rozmawiało, zważając na fakt, że był to mój pierwszy przeprowadzony z kimś wywiad. Towarzyszyła mi M., dlatego na wsparcie mogłam liczyć. 

Mamy nadzieję, że przypadnie Wam do gustu; muszę zdradzić, że siedziałyśmy nad nim dwa dni po parę godzin. Nie tak łatwo pytać i odpowiadać, jak może się wydawać. Ale dałyśmy radę i oto przed Wami skompletowany i poprawiony wywiad. 

No i z racji tego, że żyjemy już magią świąt wielkanocnych, chciałabym w imieniu wszystkich administratorek życzyć Wam wszystkiego, co najlepsze, dużo zdrowia, szczęścia, bogatego zająca, smacznego jajka, no i przede wszystkim miłego spędzenia czasu z rodziną i przyjaciółmi! (I oczywiście mokrego poniedziałku!  ~ M.)

A teraz bez dalszych wstępów, zapraszamy do lektury!

Nie mogłam się powstrzymać.

Ana Bella: Cześć, Cosimo! Na początku chciałabym wyznać, że bardzo się cieszymy, że zgodziłaś się wziąć udział w wywiadzie. Jest nam niezmiernie miło, że będziemy miały okazję poznać Cię bliżej. Jak zapewne wiesz, wywiad jest nagrodą w jednym z naszych konkursów na katalogu, mianowicie w konkursie na miniaturkę miesiąca. Nasi czytelnicy będą mieli okazję, by go niebawem przeczytać. Czy jesteś już gotowa?

Cosima: Cześć! Pewnie, jestem gotowa. (uśmiech)

Ana: Świetnie! Na początku muszę przyznać: Twoja miniaturka wywarła na mnie, i w sumie nie tylko, ogromne wrażenie! Jestem naprawdę ciekawa – skąd zaczerpnęłaś pomysł, by stworzyć taki majstersztyk?

Cosima: Ojej, niezmiernie mi miło! Tak naprawdę pomysły na moje teksty są tworzone na bieżąco, w sensie, niczego nie planuję. Jakoś nie potrafię mieć czegoś wcześniej zaplanowanego dokładnie. Czytając Wasze tematy, najpierw chciałam napisać miniaturkę do piosenki, bo Birdy uwielbiam, ale nie miałam takiego impulsu, który zawsze się pojawia, kiedy mam pomysł. Wróciłam do tematów kilka dni później i długo nie czekałam na tzw. wenę. Koncepcja z psychiatrykiem wzięła się stąd, że od jakiegoś czasu planowałam stworzyć Hermionę — lekarkę, i Bellatriks — pacjentkę, ale nie miałam bladego pojęcia, jak wgryźć się w ten temat. Dzięki Waszemu konkursowi miałam już wszystko praktycznie gotowe, więc wystarczyło... pisać! (uśmiech)

M.: A więc miałaś wielkie szczęście, że pomysł wpadł Ci do głowy i umiejętnie go wykorzystałaś. Muszę przyznać, że czytając Twoją miniaturkę, miałam na plecach ciarki, bo cały pomysł był dopracowany, co do szczegółu, a wykonanie — no cóż, to, że skończyłam tak szybko ją czytać, jest samo w sobie dowodem. Troszkę się rozpisałam, ale już nie nudzę, przechodzę do kolejnego pytania! Otóż... myślisz, że takie konkursy, jak na przykład nasz, dają coś, są ważne dla początkujących autorek opowiadań? A ty — nauczyłaś się czegoś dzięki niemu? (:

Cosima: Kurczę, jestem przeszczęśliwa, że w taki sposób trafiam do czytelników. 
Oczywiście, że dają mnóstwo początkującym autorkom, ale i tym, którzy piszą już dłużej. Konkursy zawsze są dobre, bo uczą zdrowej rywalizacji, może i systematyczności, często też dowartościowują, pomagają w zrozumieniu tego, czego się wcześniej nie rozumiało, etc. Konkursy pisarskie, bo o nich tutaj mowa, są świetnym rozwiązaniem. Tym bardziej, że w Waszym konkursie jest jury, które skupia się na całokształcie, na błędach, na fabule. To jest ważne, bo autorki nie otrzymują suchych opinii, jak często się zdarza, że było super albo nie i tyle z ocenki, ale też mają uzasadnienie, co pozwala im zrozumieć, czym do człowieka trafiają, a co wymaga solidnej poprawy. Ja wzięłam udział głównie po to, żeby sprawdzić nie tylko siebie, ale i to czy moja twórczość rzeczywiście trafia do ludzi, bo wiadomo, że bliscy rzadko kiedy szczerze skrytykują. Świadomość popełnianych przeze mnie błędów mam, co jednak nie zmienia faktu, że ciągle potrzebuję takiego „prowadzenia za rękę”. Nieustannie się czegoś uczę, a dzięki konkursowi dowiedziałam się wielu nowych rzeczy, otrzymałam kompetentne opinie i rady, do których mam nadzieję się stosować. Wychodzę z założenia, że nawet jeśli pisze się już długi czas, to wciąż trzeba sięgać po pomoc i rady, gdyż spoczywanie na laurach, bo tworzy się x lat i się uważa za super pisarza, to najgorsza rzecz, jaką można sobie zrobić. Tak więc konkursy — jak najbardziej na tak i szczerze zachęcam wszystkich do brania w nich udziału i niezniechęcania się tym, że nie zajęło się żadnego miejsca, bo to nie świadczy o tym, że to Wasz koniec albo że nie potraficie pisać! Jest to oznaka tego, że jeszcze mnóstwo pracy przed Wami. Ja staram się z wszystkiego wyciągać maksimum. Jeśli mam taką okazję, żeby dowiedzieć się czegoś lub nauczyć czegoś nowego, to nie zastanawiam się i korzystam z tego, ile się da.

Ana: W pełni się z Tobą zgadzam! Takie konkursy zawsze mogą nam pomóc w rozwijaniu swojego drygu pisarskiego, ale przede wszystkim w naszych zainteresowaniach, pasjach. Bo cóż jest piękniejsze od robienia czegoś, co się kocha, jeszcze na dość wysokim poziomie dzięki konstruktywnej krytyce? Skoro jesteśmy przy konkursach, to czy bierzesz udział również w innych tutaj, w Internecie lub w życiu prywatnym? Jeśli tak, to czy dzięki determinacji i chęci Twoje życie jest jeszcze barwniejsze? Chodzi mi o odskoczenie od rutyny, jaką jest np. szkoła/nauka.

Cosima: Studiuję i od niedawna zaczęłam naukę w szkole policealnej na kierunku administracja, aczkolwiek na tym polu mam pewien pomysł na zmianę, ale nie wiem, czy wypali, więc pozwolę nie rozwijać go, żeby przypadkiem nie zapeszyć. (uśmiech) W życiu prywatnym nie biorę udziału w konkursach, bo albo brakuje czasu, albo chęci, albo po prostu nie ma konkursów dla mnie. Pisanie jest moją pasją, ale najczęściej z tej kategorii są konkursy z poezji, w której moje doświadczenie jest naprawdę znikome. (uśmiech) W Internecie moim pierwszym wyzwaniem konkursowym było napisanie drabble’a, gdzie żadnego miejsca nie zajęłam (pisany był w wakacje, nawet nie na moim laptopie, w pięć minut). Drugim konkursem był właśnie Wasz. Zawsze miałam jakieś obawy przed startowaniem w takich wyzwaniach głównie dlatego, że obecnie ludzie uwielbiają czytać to, co nie ma fabuły albo ma pełno błędów i powielane schematy. Nie kategoryzuję tutaj każdego, ale z tego, co mam nieprzyjemność zauważać w sieci, to, co jest po prostu bardzo złe i niewymagające myślenia i refleksji, jest najbardziej rozchwytywane. Stąd moje obawy, które miałam przy Waszym konkursie, ale i przy moim pierwszym. Odskocznią są seriale, przyjaciele i książki! Ach, no i właśnie pisanie (choć właśnie przez studia i taką typową codzienność ciężko mi cokolwiek tworzyć).

M: Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem, że to Twój drugi konkurs! A ogólnie wolisz pisać krótsze teksty — one-shoty — czy może wolisz dłuższe formy, w których możesz się rozpisywać do woli, bez żadnych ograniczeń? (:

Cosima: Nie wiem, czy potrafię odpowiedzieć na to pytanie, bo lubię pisać i takie teksty i takie. Przy długich mam taki problem, o ile można to tak nazwać, że nigdy nie skończyłam jeszcze długiego opka.

Ana: Zakończenie historii, na którą planuje się wiele rozdziałów, jest twardym orzechem do zgryzienia. Podobnie jeśli chodzi na przykład o napisanie książki. Jakoś rzadko znajduję dobre blogi, które zostały należycie ukończone, przynajmniej jeśli chodzi o Dramione. Aczkolwiek jeśli chodzi o Twoje historie, pozwoliłam sobie zauważyć, że jeden z Twoich blogów jest o Bellatriks Lestrange, która notabene jest jedną z lepszych bohaterek sagi. W dodatku posiada już 25 rozdziałów! To ogromna liczba, patrząc na fakt, że nie tak łatwo taką osiągnąć. Opowiedz nam, proszę, w jaki sposób zrodził się pomysł na tę historię i o czym ona jest?

Cosima: Jak przeniosłam się na blogspota, pisałam Bellamort, które miało 37 rozdziałów. Nie zakończyłam z prostego powodu — pomysł wydawał mi się po prostu dziecinny i niedojrzały. Przestały mnie interesować tylko i wyłącznie perypetie miłosne głównych, i nie tylko, bohaterów. „Zima”, bo o nią zapytałyście, jest tylko z pozoru długa, bo przeciętna długość rozdziału to 3/4 strony w Wordzie. Pomysł wziął się stąd, że po prostu chciałam napisać coś z moim autorskim pairingiem, bo do tej pory tworzyłam same miniaturki. Opowiada o dwóch kobietach, ich miłości, ale przede wszystkim o wojnie i walce z Voldemortem. Staram się, żeby „Zima” nie skupiała się na miłostkach, romansach, seksie, który jest wielokrotnie jedynym z ważniejszych motywów w opkach, ale na wcześniej wspomnianej wojnie, homoseksualizmie (lesbijstwie, bo o gejach pisze się o wiele częściej) i na wyborach czy nawet walce ze stereotypami, nietolerancją i rozłąką, bo bohaterki są rozdzielone, poszukują siebie i walczą o swoją miłość i szczęście. Ach, no i zapomniałabym o rodzinie, z którą również walczą, bo obie mają przecież mężów. Ważne jest dla mnie pokazanie prawdy i kanoniczności, od których tak często się odchodzi. No i uwielbiam temat wojny, angst, dramat etc. (uśmiech)

M: Muszę przyznać, że bardzo mnie zaciekawiłaś tym opisem i, kto wie, może skuszę się na przeczytanie Twojego opowiadania! Na początku wspomniałaś „gdy przeniosłaś się na blogspota...” — to znaczy, że twoje początki zaczynały się na Onecie czy jakimś innym portalu? No właśnie, opowiedz nam jak to było z tym początkiem, jak i kiedy zaczynałaś z pisaniem ff?

Cosima: Tak, przeniosłam się z Onetu, ale od początku. Swoją przygodę pisarską zaczynałam na Naszej Klasie. Było to jakoś w 2009 roku. Miałam dwa konta, jedno z Bellatriks, drugie z OC, córką Bellatriks, Luizą. Wolałam jednak pierwsze konto. Dzięki temu również wzięła się moja zajawka na Bellamort. Trochę żałuję, że o Naszej Klasie zapomniano, bo takie pisanie było cudowne, no i budujące kreatywność, pomysłowość. Dzięki temu postanowiłam też spróbować swoich sił na blogu. Nie pamiętam dokładnie, kiedy przeszłam na Onet, ale zniknęłam z niego w 2012, kiedy miałam dość tych wszystkich modyfikacji, przez które prowadzenie bloga stało się denerwujące. To całe łączenie wyrazów, brak fajnych szablonów i wiele więcej sprowokowało mnie do nowego bloga i nowej historii. „Zima” znajduje się na moim pierwszym, blogspotowym blogu. Ach, no i co do samego początku, to uwielbiałam pisanie w podstawówce i żałuję, że nie zaczęłam wcześniej. Oczywiście cieszę się niezmiernie, że postanowiłam pisać. (uśmiech) Nie wyobrażam sobie siebie bez tej pasji.

Ana: Ja również nie wyobrażam sobie życia bez pisania i podobnie jak Ty — żałuję, że nie zaczęłam o wiele wcześniej. To interesujące, że pisałaś na Naszej Klasie, nie sądziłam, że i do tego ten portal został wykorzystany. W mojej pamięci pozostał wzorzec portalu jako odstrzałowego porozumiewania się z rówieśnikami lub dodawania zdjęć, zwłaszcza z przyjaciółmi. Prócz pisania, posiadasz jeszcze jakieś inne zainteresowania, które chętnie rozwijasz?

Cosima: To było takie, jeśli można to tak ująć, RPG. Niemniej, używałam tego portalu do pisania ze znajomymi czy do wrzucania zdjęć, nie tylko do tworzenia. Jak już wspominałam wcześniej, uwielbiam czytać i oglądać seriale. Czytanie ostatnio mocno zaniedbałam, podobnie z serialami, ale czekam na jakiś dłuższy wolny czas, żeby móc ponadrabiać. Oprócz tego lubię robić zdjęcia, mimo że nie mam profesjonalnego sprzętu, uwielbiam rower i rolki, no i chodzenie na basen. Planuję wziąć się w końcu za bieganie, bo uwielbiam biegać, a no i moja kondycja jest minusowa, więc wiadomo, dla zdrowia. (uśmiech)

M: Och, jakie seriale oglądasz? Po maturze planuję nadrobić wszystkie zaległości, więc pochwal się, które seriale zajmują podium w Twoim rankingu! A z powrotem nawiązując do bloga — jaki masz kontakt ze swoimi czytelnikami? Nawiązałaś jakieś internetowe przyjaźnie? I co sądzisz o takich przyjaźniach? (:

Cosima: Ojej, mnóstwo, wszystkich na pewno nie wymienię. Moje pierwsze miejsce zajmuje „Supernatural”. Serial jest świetny i w mojej opinii wartościowy. Prócz niego poleciłabym jeszcze „The Walking Dead”, „Orphan Black”, „Teen Wolf”, „Prawo Agaty”, „Daredevil”, „Arrow”, „The Flash”, „Grimm”, „How To Get Away With Murder”, „Sleepy Hollow” czy „American Horror Story”. Zresztą same widzicie, jaki mam problem z wyborem jednego serialu. „Supernatural” jednak zawsze postawię na miejscu pierwszym. Przechodząc do czytelników, tak, staram się wchodzić z nimi w interakcje, nawiązywać jakiś kontakt. Uważam, że to bardzo ważne, bo gdybym ich nie potrzebowała, to nic bym nie publikowała. Czytają to, co piszę, czasami też i komentują, więc uważam, że należy im się szacunek, ale też wiedza, że ich słowa, rady, nie pozostają bez echa. Ja piszę nie tylko dla siebie, ale przede wszystkim dla czytelników. Przyjaźnie internetowe zdarzyło mi się nawiązać i nie uważam tego za coś złego. Ba, uwielbiam takie znajomości! W Internecie łatwiej znaleźć kogoś podobnego do siebie, kogoś, z kim od razu łapie się kontakt. Do tej pory utrzymuję kontakt z trzema osobami taki bliższy, natomiast takich znajomości internetowych mam więcej. I nie żałuję żadnej.

Ana: Wow, naprawdę pokaźna liczba seriali! „The Walking Dead”, czy „American Horror Story” to jedne z moich ulubionych, zwłaszcza ten pierwszy, z którym jestem na bieżąco! Widać, że nie tylko w tej kwestii byśmy się dogadały, ponieważ mam podobne zdanie, co do czytelników i internetowych przyjaźni, które sama osobiście prowadzę. Wracając jednak do książek, masz jakiegoś ulubionego autora/autorkę, który/a może być dla Ciebie inspiracją? Patrząc na nazwy seriali większość z nich mają w sobie szczyptę horroru, czyżbyś lubowała się również w takich książkach?

Cosima: Ogółem to oglądam około pięćdziesięciu seriali na ten moment i chciałabym jeszcze więcej, ponieważ wychodzi tyle ciekawych! No, ale czasu brak, a nie można też przesiedzieć całe życie przy laptopie i serialach (śmiech). 
Całym sercem uwielbiam Adama Mickiewicza. Naprawdę, jest wspaniałym poetą i pisarzem, w stu procentach odnajduję się w jego tekstach. Prawie, bo wciąż próbuję przemóc się i przeczytać „Pana Tadeusza”. Jest bardzo ważnym tekstem, ale mimo szczerych chęci ciężko mi się do niego przekonać — głównie przez to, że jest trudny w odbiorze. Wiersz wierszem, ale kiedy przychodzi mi czytać poemat pisany trzynastozgłoskowcem, to dziękuję. Prócz tego jednego dzieła, pozostałe kocham mocno. Epoka romantyzmu jest moją ulubioną, więc i to pewnie ma spory wpływ na wybór mojego ulubionego wieszcza (uśmiech). Ze współczesnych polecam szczerze Anne Rice. Z miejsca polecam „Bellindę”, nie zapominając też o znanych książkach z wampirami w roli głównej. I tu, nakreślając już tematykę książek, które kocham, od razu zaznaczę, że czytuję mnóstwo fantastyki. Uwielbiam wampiry, wilkołaki i wszelkie inne tego typu stwory, np. „Pamiętniki Wampirów” czy „Błękitnokrwiści” z tych bardziej kojarzonych, więc łatwo wywnioskować, że i coś takiego, jak horror czy thriller są mile widziane. Nie pogardzę tematyką codzienną, w sensie, zmagania z codziennością, albo osób, które są chore psychicznie albo są niepełnosprawne, coś w ten deseń. Koniecznie muszę wymienić dramaty! Lubię płakać, nie wiem dlaczego, ale generalnie wynika to z mojej mocno rozbudowanej emocjonalności. Łatwo się wzruszam i potrzebuję tego wzruszania się. W tym mieszczą się również angsty i wszelkie tego typu książki/ficki (rzadziej), które są ujmujące, szczerze wzruszające i może nawet nieco wzniosłe. Uwielbiam też literaturę religijną.

M: Och, ja również czasem lubię popłakać przy jakiś dobrych dramatach! A takie spotykam naprawdę rzadko. W związku z tym, że nasz katalog jest ściśle związany z Harrym Potterem — jak spotkałaś się z tą serią i kiedy to było? Masz jakieś wspomnienia związane z tymi książkami? No i najważniejsze — czy udało Ci się coś z nich wynieść? :)

Cosima: Dokładnie nie pamiętam, kiedy Harry’ego tak naprawdę poznałam. Pamiętam jedynie, że byłam mała, na pewno chodziłam jeszcze do podstawówki i miałam w domu remont, przez co wszyscy spaliśmy (bo mam dwójkę rodzeństwa) w jednym pokoju, właśnie w tym, gdzie był telewizor. O ile mnie pamięć nie myli, na TVNie był puszczany „Kamień Filozoficzny”, po którego obejrzeniu zakochałam się w tej serii. Poprosiłam o kolejne części, tym razem już książek (które na ten czas były dostępne), bo nie mogłam się doczekać, co będzie później, potem chodziłam do kina na premiery, a kiedy skończyłam wszystkie części, zakupiłam sobie dwie pierwsze, bo ich tak naprawdę nie czytałam, jako że obejrzałam filmy. Znaczy, na ten moment mam wszystkie części przeczytane wielokrotnie, ale w tamtym czasie moja kolejność poznawania HP wyglądała mniej więcej w ten sposób: pierwsza część filmu, druga część filmu, 3-7 książki i dopiero wtedy dwie pierwsze zostały przeze mnie przeczytane. Od dawna nie miałam jednak okazji do nich wrócić, ale mam nadzieję, że w końcu będę miała tyle czasu, że dam radę zrealizować wszystkie plany, jakie mi się do tego momentu nazbierają. (uśmiech)

Ana: Poprzednie pytanie było o sadze Harry’ego Pottera. Dowiedziałyśmy się od Ciebie w jaki sposób zetknęłaś się z nią pierwszy raz. Po przeczytaniu Twojej odpowiedzi mogłam śmiało wywnioskować, że byłaś w sumie na bieżąco. Opowiedz nam, proszę, jakie emocje Ci towarzyszyły, kiedy doszłaś do końca serii przygód o Harrym Potterze? Były gorzkie łzy, rozpacz, czy może jednak samo wzruszenie? Jak się czułaś z chwilą, gdy przeczytałaś i obejrzałaś ostatnią część serii?

Cosima: Z początku było to lekkie rozczarowanie, w sensie, że to już koniec. Bardzo zżyłam się z „Harrym Potterem”, był i nadal jest ogromną częścią mojego życia. Nie wiem, w którym miejscu byłabym teraz, gdybym nie trafiła na tę opowieść, bo dzięki niej zapałałam miłością do pisania. Nie czułam jednak żadnego żalu czy rozczarowania, że autorka zakończyła to w ten, a nie inny sposób, nic z tych rzeczy. Byłam szczęśliwa i jednocześnie bardzo wzruszona, może nawet lekko przerażona, że pewien etap mojego życia się zakończył. Oczekiwanie na nowe filmy, na nowe książki, to wszystko na pewno w jakiś sposób definiowało moją codzienność, aż tu nagle BUM, koniec. Niemniej mogę śmiało powiedzieć, że jestem wdzięczna za to, co Jo zrobiła, bo odwaliła kawał świetnej roboty, kreując niejako moją przyszłość, rozwijając moją kreatywność i pomysłowość, nadając w pewnym stopniu mojemu życiu taki niepowtarzalny i artystyczny sens, o ile mogę to w ten sposób ująć.

M: Muszę przyznać, że tutaj bardzo się z Tobą zgadzam, bo sama niejednokrotnie zastanawiam się, jak wyglądałoby moje życie gdybym nie trafiła na „Harry'ego...”, gdybym nie zaczęła pisać, aż w końcu gdybym nie prowadziła katalogu. Z Harrym Potterem wiąże się też moje kolejne pytanie... Masz swoje ulubione postacie i te, których po prostu nie znosisz? Czemu te postacie pokochałaś, albo „znielubiłaś”?

Cosima: Nie wiem, czy mam postać, której szczerze nie lubię lub, posuwając się do mocniejszego określenia, nienawidzę. Kiedyś, jak byłam jeszcze dzieciakiem, nie znosiłam Umbridge, Filcha, Pettigrew czy Gilderoya. Z czasem jednak zaczęłam w każdej postaci dostrzegać coś wyjątkowego. Od zawsze pałałam ogromną miłością do Rona i Bellatriks. Te dwie postacie były zawsze w moim rankingu na piedestale. Odkąd zaczęłam pisać „Zimę”, na podium stanął też Neville. Te trzy postacie mogę śmiało określić jako moje ulubione. Neville jest bardzo niedoceniany, zresztą podobnie Ron, który otrzymał łatkę „idioty”, „gwałciciela” i „brutala”. Zarówno Neville, jak i Ron, są genialnymi przyjaciółmi, nieco nierozgarniętymi, ale wiernymi i lojalnymi. Bellatriks podobnie, lojalna, ale w przeciwieństwie do chłopców, szalona i obłąkana, wierna swoim zasadom, wierna ideom Voldemorta. Mam ogromną słabość do takich bohaterów, którzy wbrew pozorom są mocno rozbudowani i... przyziemni. No, o ile można tę trójkę wpisać w jedną i tą samą przyziemność (uśmiech). Bardzo nie lubię kategoryzowania bohaterów i spłycania ich charakterów. W każdym z nich jest coś wyjątkowego i ogromnie mnie boli, jak ludzie skupiają się na tym, na czym najwygodniej jest się skupić: w przypadku Rona znana wszystkim zazdrość, w przypadku Neville'a gapowatość i bycie nieudacznikiem, w przypadku Bellatriks super szaleństwo i mroczny znak. Właśnie to głównie ludzie dostrzegają i właśnie przez to wolę fandom omijać — nie lubię się denerwować (uśmiech). Oczywiście, bez wrzucania każdego fana do jednego worka, bo z pewnością nie to było moim celem.

Ana: Mam podobne zdanie co do bohaterów. Ciężko mi jest na sercu, gdy spotykam takie sytuacje, gdzie właśnie, np. Ron jest brutalem, kiedy tak naprawdę to ciepła i pozytywna osoba. Owszem — czasem wybuchowa — ale nie aż tak! W końcu w każdym cierpliwość czasem pęka. Skoro mowa już o bohaterach, to jak myślisz, czy Twój charakter, sposób bycia i ogólnie cała Twoja osoba, utożsamia się z którąś z postaci z Harry'ego Pottera?

Cosima: Dokładnie! Ludzie też często w ten sposób patrzą na jego postać, bo naczytają się trzysta kilogramów fanficków, gdzie autorki/rzy właśnie takiego Rona kreują (nie ujmując nikomu, rzecz jasna, każdy ma prawo do własnej interpretacji czy pomysłów!). 
Ciężko mi utożsamić się konkretnie z jedną osobą, dlatego stworzyłam OCkę na swoje podobieństwo! (uśmiech) Wychodzę z założenia, że każdy z nas jest wyjątkowy i w rzeczywistości jest naprawdę ciężko postawić siebie w czyjejś skórze czy wybrać, do kogo jest się podobnym. Znaczy, może i z podobieństwem nie będzie jakiegoś ogromnego problemu, podobnie z utożsamianiem się, bo każdy z czyjejś postaci wyniósł coś pozytywnego (lub nie) albo zauważył wartości, które definiują i jego. Jeśli chodzi o mnie, to podobna jestem do Neville’a i Tonks. Przy Neville’u nie ma zbyt wiele do powiedzenia, bo jestem niezdarna, gapowata, nieśmiała, często mam problemy z wiarą w siebie i w swoje umiejętności, ale też nie brak mi lojalności, wiary w siłę przyjaźni i wiele innych. Jeśli chodzi o Nimfadorę, to ogromna niezdarność, brak jakichkolwiek umiejętności związanych ze sprzątaniem i porządkowaniem, potrafię się śmiać i mam do siebie dystans, ogromny dystans. Ciężko mi się ograniczyć do jednej czy dwóch osób, bo pewnie znalazłoby się coś w Lunie, Ronie, Lupinie albo Harrym, co mogłoby definiować mój charakter, podejście do życia czy po prostu sposób bycia.

M: Wspomniałaś o nieśmiałości, więc stąd kolejne pytanie, co mnie bardzo nurtuje, bo ostatnio zauważam różne zdania na temat tej cechy charakteru. Myślisz, że to wada, a może zaleta, być nieśmiałym? No i co najbardziej cenisz w ludziach? (:

Cosima: I zaleta i wada. Wada, jeśli chodzi o poznawanie nowych ludzi, czy o głupie pójście na rozmowę kwalifikacyjną. U mnie często jest tak, że przez nieśmiałość ciężko mi zapytać kogoś w sklepie o, przykładowo, cenę jakiegoś produktu. Na szczęście, z takich śmiesznych problemów (bo dla większości ludzi po prostu moje zachowanie było wariackie i śmieszne) już wyrosłam. Niemniej, nieśmiała nadal jestem, ale zwalczam to.

Co cenię w ludziach? Przede wszystkim taką szczerą dobroć i lojalność. Lubię też ludzi, którzy mają do siebie dystans, mają podobne do mnie poczucie humoru, ale i zainteresowania. Pozytywnie nastawieni do życia i może nieco szaleni (w pozytywnym sensie) też są świetni! Nie znoszę natomiast hipokrytów, kłamców, manipulantów i ludzi, którzy za wszelką cenę chcą pokazać, że są kimś lepszym, że są ważniejsi, etc. Owszem, każdy ma wady, ja również, ale najważniejsze jest to, żeby nad nimi pracować, zwalczać je, czego wielu współczesnych ludzi nie robi, uważając siebie i swoje zachowanie za właściwe, za najtrafniejsze, stawiając je nieraz jako autorytet. Ach, zapomniałam, że cenię sobie również skromność w ludziach i podziwiam tych, którzy są z natury spokojni, bo ja jestem chyba takim trochę cholerykiem.

Ana: Często zdarza się, że w naszym życiu istnieją osoby, które dają nam szczęście lub coś zupełnie odwrotnego. Mówiąc o osobach, u których nie lubisz czegoś takiego jak hipokryzja, brak prawdomówności — spotkałaś się kiedyś w swoim życiu z takim otoczeniem? Wpłynęła na Ciebie w jakiś sposób dana osoba/y?

Cosima: Na przestrzeni lat mogę chyba śmiało stwierdzić, że na swojej drodze spotkałam wiele takich osób. Z jedną, albo raczej jednym, przez długi czas nawet byłam w związku. Żałuję tych znajomości głównie przez to, że odciągnęły mnie od Boga, a Bóg i wiara są dla mnie bardzo ważne, jeśli nie najważniejsze. Znaczy, na pewno wiele wyniosłam, niekoniecznie jednak pozytywnych rzeczy, bo mam problemy z zaufaniem czy właśnie z tą pewnością siebie, którą mężczyzna skutecznie we mnie zabijał. Staram się jednak nie rozpamiętywać negatywnych rzeczy, a pamiętać o tych dobrych, o tych, które wniosły do mojego życia wiele światła. Jestem takim człowiekiem, który szuka w ludziach tych pozytywnych stron. Jeśli jednak mnie zawiedzie czy zrani, to wybaczam, bo wierzę, że każdy zasługuje na szansę. Jakąkolwiek. Jeśli nie szansę, to chociaż przebaczenie i to nie takie, gdzie „wybaczam, ale pamiętam”, a takie czyste i prawdziwe. Może takim ludziom to niewiele pomoże, ale my na pewno będziemy lepsi, a przecież o to chodzi, prawda? O bycie dobrym człowiekiem. (uśmiech)

M: Jesteś bardzo mądrą osobą! Jestem w stanie wyobrazić sobie, jak ważna jest dla Ciebie wiara, bo w moim życiu również zajmuje bardzo wysokie miejsce. A teraz trochę wracając do tematu blogosfery — jak to jest u Ciebie z pairingami? Są takie, do których pałasz szczerą i prawdziwą miłością, a takie, których po prostu nie potrafisz przeczytać (np. Drarry i tak dalej)? I przy okazji, wspomniałaś wcześniej o tym, że lubisz popłakać przy dramatach — a więc preferujesz ogólnie w opowiadaniach smutne zakończenia czy może szczęśliwe? (:

Cosima: Oczywiście, że jest bardzo ważna i cieszę się, że jest mnóstwo takich młodych ludzi jak ja. Już miałam pisać, że chyba nie mam problemu z żadnymi pairingami, gdy przypomniałam sobie o tych wszystkich niepoważnych połączeniach typu człowiek i zwierzę, czy człowiek plus roślina. W tekstach potrafię wiele zaakceptować, w tym nawet pairingi kazirodcze (sama przymierzam się do napisania ficzka z tym motywem), ale tak absurdalne połączenia jak Drapple (czy Hagrid i zwierzęta) są dla mnie niedopuszczalne. Prawdziwą miłością pałam do pairingów kanonicznych, w szczególności do Narcyzy i Lucjusza oraz Romione, ale bardzo lubię też niekanoniczne, nawet, jeśli nie mają dla mnie żadnego sensu (np. Tomione). Uwielbiam pairingi homoseksualne, jak i heteroseksualne. Te z wielką różnicą wieku, jak i te, gdzie różnicy wiekowej nie ma wcale. Jeżeli tekst jest przedstawiony w sposób ciekawy, poprawny (bardzo nie lubię opek z błędami, złym formatowaniem, nieestetycznym szablonem czy po prostu durną fabułą) i ma ładną oprawę graficzną, to jestem jak najbardziej na tak. Co do zakończeń, lubię i smutne i szczęśliwe i mimo wspomnianej już miłości do płakania i wzruszania się, nie umiem wybrać jednego, aczkolwiek skłaniam się chyba bardziej ku właśnie smutnym zakończeniom. Są zawsze ciekawsze i mniej przewidywalne.

Ana: Widać, ze jesteś typem oryginalnej osoby, na swój sposób wyróżniasz się niektórymi aspektami. Co do zakończeń, mam podobnie jak Ty, aczkolwiek, jeśli chodzi o moje pióro, jak na razie nie wyobrażam sobie napisać nieszczęśliwe zakończenie, choć może z biegiem czasu się to zmieni? Wracając natomiast do par — miałaś kiedyś sytuację, gdzie wystąpiła jedna z absurdalnych dla Ciebie, ale jednak opowiadanie było tak napisane, że Ci się spodobało?

Cosima: W jednym opku na pewno zrobię nieszczęśliwe zakończenie, co do reszty, to nie wiem, bo mam ogromny dylemat (uśmiech). Podziwiam ludzi, którzy wiedzą od początku do końca, jaki koniec chcą mieć. Próbuję sięgnąć pamięcią wstecz i poszukać takiego opka, ale nie, nie zdarzyło mi się to. Zawsze, jak trafiałam na absurdalny pairing, to upewniałam się w tym, że to tylko niepoważny wymysł i głupia chęć zaistnienia w Internecie (przy tych niedopuszczalnych dla mnie) albo że wpadłam na pracę niedojrzałego człowieka, który z pisaniem nie ma zbyt wiele wspólnego.

M: Teraz znowu trochę zboczę z tematu rozmowy, jeśli pozwolisz. Czy ktoś z bliskich Ci osób (rodzina, przyjaciele) wie, że piszesz? Jaką rolę w Twoim życiu odgrywają te osoby?

Cosima: Rodzina i przyjaciele są dla mnie najważniejsi. Są dla mnie ogromnym wsparciem i niesamowitym pokładem miłości i wszystkich innych wartości, które są dla mnie ważne i ważniejsze. Ogromnie boję się samotności i odrzucenia, więc tym bardziej cieszę się, że mam ich. I tak, wiedzą, że piszę. Wydaje mi się, że w jakimś tam stopniu mnie w tym wspierają (przyjaciele nieco bardziej), więc nie jest to żaden wielki sekret z mojej strony, który gdzieś tam przed światem ukrywam.

Ana: Ja mam problemy z zaufaniem, dlatego biorę każdego z dystansem, stopniowo się przekonując do osoby. Tak samo mam z rodziną — coś tam napomknę, że piszę, ale nie opowiem dokładnie co. Widząc jednak Twoje oddanie co do rodziny i przyjaciół, to czy kiedyś pozwoliłaś im przeczytać jakąś swoją pracę? Rozdział, miniaturkę, wiersz lub cokolwiek innego? :)

Cosima: U mnie problemy z zaufaniem znowu idą w drugą stronę — z początku jestem zbyt ufna, a potem nagle mi odbija i doszukuję się nieprawidłowości, złośliwości i innych, niefajnych rzeczy. 
Oczywiście, że dałam, niejednokrotnie prosiłam nawet o jakąś opinię czy o pomoc. Nie mam jakiegoś takiego dystansu do rodziny i przyjaciół. Kiedyś miałam, ogromnie bałam się o czymkolwiek mówić, bo bałam się, że mnie nie zaakceptują albo coś z tych rzeczy, ale mam to już za sobą.

M: Pamiętasz, jak zareagowali pierwszy raz, kiedy dałaś im swój tekst do przeczytania? Byli zaskoczeni, dumni? Jestem bardzo tego ciekawa! A jak jest u Ciebie z marzeniami? Lubisz czasami pomarzyć, czy wolisz twardo stąpać po ziemi? No i myślisz, że marzenia są w życiu ważne? (:

Cosima: Czy byli dumni? Wydaje mi się, że w pewnym stopniu na pewno, bo znalazłam jakąś konkretną pasję. Mój dziadek nawet przez jakiś czas powtarzał, że czeka na książkę z moim nazwiskiem. (uśmiech)

Moi przyjaciele zawsze starają się oceniać moje teksty szczerze, ale chyba jakoś ciężko im mnie krytykować, bo za specjalnie mi ich nie krytykowali. 
Marzenia, według mnie, są bardzo ważne w życiu każdego człowieka. Trzeba marzyć, ale trzeba też pamiętać o tym, by nie prowadzić życia z głową w chmurach. Powinno się jak najbardziej dążyć do ich spełnienia, ale myślę, że jeszcze ważniejsze jest dążenie do bycia szczęśliwym (jedno drugiego wcale nie wyklucza). Współcześnie społeczność zapomina o szczęściu albo definiuje je jako kupa pieniędzy albo super popularność. Mam mnóstwo marzeń i staram się je spełniać, ale wydaje mi się, że niektóre z nich mogą wydawać się po prostu... śmieszne. Dlaczego? Bo marzę o założeniu szczęśliwej rodziny, o byciu przy Bogu, o takich przyziemnych sprawach. Marzę też o skoku ze spadochronem (tutaj też pokonywanie swoich lęków i strachów), czy o spotkaniu z Heleną Bonham Carter albo o wydaniu książki, która później zostanie zekranizowana. (uśmiech)

Ana: Marzenia oraz cele są bardzo ważne w naszym życiu, aczkolwiek zgodzę się z Tobą, że zbyt pochłonięcie się w nie, może nie być zbyt dobre. Co do założenia rodziny — posiadasz w głowie jakąś szczególną wizję swojego ogniska rodzinnego, lub wyobrażasz  sobie siebie za parę lat przy cieplutkim kominku wraz z osobą, którą darzysz wielkim uczuciem?

Cosima: Pewnie, że tak! Myślę, że doszłam już do takiego etapu w swoim życiu, gdzie najbardziej potrzebuję stabilizacji i miłości. Wyobrażam sobie siebie jako wspaniałą matkę i żonę. Chciałabym mieć dwójkę dzieci (jeśli nie trójkę, w tej kwestii nie mam jeszcze jakiegoś określonego przemyślenia), dobrą pracę i wspaniałego mężczyznę, który będzie mnie kochał, szanował i akceptował, który będzie wspaniałym ojcem i który będzie dobrym człowiekiem. No i wierzącym. Jakoś ciężko mi wyobrazić sobie życie z mężczyzną, dla którego Bóg nie ma żadnej wartości. Ach, no i jako że kocham mocno zwierzątka, to chciałabym mieszkać na wsi i mieć jakieś skromne gospodarstwo. Ze dwa kotki, świnka, krowa, kilka kur i kawałek pola plus miejsce na ogródek. (uśmiech)

M: Piękna wizja! Ogromnie życzę Ci, żeby się spełniła, szczególnie z krową i kurami! :D (Pamiętam jak kiedyś uciekałam przed kurami, bo mnie goniły... urocze wspomnienie). Jeśli dobrze się orientuję jesteś studentką — jakie masz plany zawodowe na przyszłość? Jest coś, co kochasz robić i widzisz w tym siebie za, powiedzmy, 15 lat? (:

Cosima: Dziękuję bardzo! Ja miałam za to na odwrót, goniłam kury razem z siostrą i pieskiem. 
Tak, studiuję i zaczynając naukę na tym kierunku (czyli filologia polska), bardzo chciałam zostać nauczycielką polskiego i byłam pewna swojej decyzji, jak rzadko kiedy. Po trzech latach jednak już sama nie wiem. Nie mam bladego pojęcia, czy nie popełniłam błędu — coraz częściej się nad tym zastanawiam. Moim marzeniem od zawsze było studiowanie prawa (banalne), ale nie przykładałam się w tamtym czasie do nauki i moja matura nie była  (i nie jest) w żaden sposób zadowalająca. Oczywiście kocham język polski i cieszę się, że mimo wszystko zdecydowałam się na ten kierunek, ale jakoś... przestałam to czuć. Coraz częściej dopadają mnie wątpliwości i taka chęć naprawienia swojego „błędu”, o ile to określenie jest tutaj poprawne. Od tego semestru zaczęłam naukę na administracji (policealna szkoła), głównie na ewentualność, gdyby mi się nie powiodło na filologii. Kiedyś marzyłam o uczeniu innych, teraz nie wiem, czy byłabym w stanie trwać w tym zawodzie do emerytury.

Ana: Jejku, mam podobnie! A jestem dopiero w trzeciej klasie technikum. Również chciałam iść na prawo, aczkolwiek wiadome jest to, że potrzeba do tego znajomości, których ja niestety nie posiadam. Wątpliwości są najgorsze i co w tym najśmieszniejsze pod względem ironii — często niespodziewanie nas dopadają. Życzę jednak pomyślności! Trzeba wiele czasu i cierpliwości, by osiągnąć to, co się chce. Skoro mowa o czasie, udaje Ci się godzić go i życie studenckie, rodzinne, przyjacielskie i blogerskie ze sobą, czy jest to czasem dla Ciebie problemem?

Cosima: Dziękuję, bo na pewno się przyda. Ja znajomości również nie mam. Marzyło mi się też o medycynie, ale tutaj kompletnie się nie nadaje, mimo mojego zamiłowania do biologii i ludzkiego ciała (uśmiech).
W jakiś sposób się udaje, w sensie, nie mam jakiegoś wielkiego problemu z tym. Nie jestem osobą zorganizowaną ani poukładaną, więc pewnie i to ma swoją zasługę tutaj, bo zawsze wszystko potem robię na ostatnią chwilę i często się spóźniam (na szczęście na ważne spotkania czy właśnie na zajęciach zawsze udaje mi się być punktualnie!). Mam jednak nadzieję nauczyć się w końcu chociaż trochę tej systematyczności, bo jest to umiejętność bardzo przydatna.

M: Miewasz czasem chwile, w których nie masz siły żeby iść na zajęcia/do pracy, czyli po prostu łapiesz tak zwanego „doła”? Masz jakiś sposób, aby walczyć z takim brakiem chęci? Co jest dla Ciebie takim motorkiem napędowym?

Cosima: Niestety często mam takie chwile. Jestem człowiekiem rozchwianym emocjonalnie i do niedawna bardzo często miałam okropny nastrój. Powierzchownie wyglądałam na zadowoloną, ale w głębi byłam załamana. Pomagają mi zawsze przyjaciele i rozmowa z Bogiem. Rodzina też tam czasami zmotywuje, jak w pewnym momencie tracą cierpliwość i każą się ruszać z łóżka (uśmiech).

Pomaga mi również literatura, muzyka i pisanie. A, no i seriale. Zawsze staram się też własnymi siłami pokonywać tego „doła”.

Ana: Czasami najlepszym wyjściem to nie być po prostu samemu. Ludzie, pomimo swych wad, naprawdę pomagają. c: Powoli zmierzamy do końca naszych pytań. Tak jak wspomniałaś, starasz się wychodzić z dołków sama, a czy umiałabyś pomóc takiej osobie zebrać się w sobie i stanąć na nogi czy niekoniecznie? Potrafisz wysłuchać cierpliwie taką osobę?

Cosima: Myślę, że mimo mojej tendencji do szybkiego denerwowania się, byłabym w stanie pomóc takiej osobie. Zawsze staram się wysłuchiwać, być oparciem dla drugiego człowieka. Jakoś tak nie potrafię przechodzić obok drugiego człowieka obojętnie. Jeżeli jest to dla mnie bliska osoba, to jestem w stanie poświęcić cały swój czas, żeby ją uszczęśliwić. Uwielbiam uszczęśliwiać ludzi! Czyjś szczery uśmiech jest rzeczą niesamowitą i piękną i na pewno nie chciałabym z tego rezygnować.

M: Zgadzam się, uśmiech jest najpiękniejszą zapłatą za pomoc, nic nie jest w stanie tego wynagrodzić. No nic, chyba wyczerpałyśmy wszystkie możliwe tematy, które mogłyśmy poruszyć... Bardzo Ci dziękujemy, że zechciałaś poświęcić nam tyle wolnego czasu, bo naprawdę dużo go dla nas poświęciłaś! Jeszcze raz gratuluję Ci wygranej w konkursie i razem z resztą dziewczyn życzę dalszych sukcesów! Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś weźmiesz udział w naszych konkursach!

Cosima: Oczywiście, że wezmę! To akurat pewne, bo Wasze konkursy są naprawdę warte uwagi. Nie ma problemu, świetnie mi się z Wami rozmawiało i w sumie szkoda, że to wszystko, bo pytania bardzo fajne. Ja natomiast życzę rozwoju Waszego katalogu i wytrwałości w prowadzeniu go, jest naprawdę świetny. ♥

Ana: Dziękujemy raz jeszcze! Cieszymy się, że tak samo jak my spędziłaś wspaniale z nami czas, mamy nadzieję, że jeszcze kiedyś uda nam się z Tobą porozmawiać!

Mam nadzieję, że wywiad Wam się spodobał! Jeśli wyłapiecie jakieś błędy, poinformujcie nas, proszę; wywiad był sprawdzany kilka razy, więc może nie będzie tak źle. :)

Pozdrawiamy,

Ana i M.