Cześć!
Dzisiaj tak naprawdę na szybko publikujemy post z pierwszym tekstem z akcji promowania autorek ff! Jestem naprawdę bardzo szczęśliwa, że w końcu ktoś się zgłosił, bo w sumie czekałam na ten moment od lipca i już powoli traciłam nadzieję, że ktokolwiek tą akcją się zainteresuje — a tu proszę jaka niespodzianka!
Za oknem zima i strasznie się z tego powodu cieszę. Niby narzekam, że zimno, że znowu zapomniałam rękawiczek, że autobus się spóźnia, ale tak naprawdę na widok śniegu cieszę się jak małe dziecko. W weekend z kuzynem miałam nawet iść na sanki! Problemem był ich brak... Mam więc nadzieję, że śnieg jeszcze się pojawi i zdążę pojeździć na sankach. :D Piszcie jak spędzacie ten zimowy czas — siedzicie w domu przy grzejniku, z ciepłą herbatą, czy korzystacie z zimy?
Poniższa miniaturka pt.: „Przegrani” będzie znajdowała się na katalogu przez całe dwa tygodnie! Autorka chce pozostać anonimowa, ale chętnie pozna Wasze opinie na temat tekstu, bo przecież to właśnie o to w tym wszystkim chodzi. Mam więc nadzieję, że poświęcicie kilka minut swojego czasu, żeby przeczytać i skomentować — bardzo do tego zachęcam. Sprawicie tym autorce ogromną radość.
Dobrego wieczoru,
KG.
„Londyn nocą bywa piękny. Wąskie
uliczki, blade światła latarni, stare kamienice, a często także tajemnicza
mgła- to wszystko nadaje mu niepowtarzalnego uroku. Jednak zataczający się
wysoki blondyn idący w tym momencie ulicą raczej nie zastanawiał się nad uwodzicielskim
mrokiem miasta, rozpraszanego wątłym światłem lamp i reflektorów
przejeżdżających raz po raz samochodów. Z prostej przyczyny- mężczyzna, na oko
dobiegający trzydziestki, był zbyt zajęty koncentrowaniem się na
powstrzymywaniu wymiotów. Z trudem kontrolował niezgrabne ruchy kończyn,
desperacko walcząc o każdy kolejny krok. W chwili olśnienia poklepał się po
kieszeniach, ale nie znalazł tam różdżki. Zaklął szpetnie- w pijackim amoku
musiał zostawić ją w którymś z pubów. W głowie kołatała mu tylko jedna myśl-
dotrzeć do jej mieszkania. Znaleźć się w jej ciepłym łóżku, ogrzać się jej
światłem i zasnąć wtulonym w jej ciało. Rzewne rozmyślania przerwało mu
nieprzyjemne uczucie w przełyku. Przysiadł na krawężniku i z ulgą zwymiotował.
Tyle lat, a czarodzieje wciąż nie wymyślili eliksiru na głupotę. Przez chwilę
kontemplował z obrzydzeniem beznadziejne położenie w jakim się znalazł, by po
chwili podnieść głowę i zauważyć tabliczkę z nazwą ulicy. Tak! Wreszcie! Jego
ziemia obiecana! Rozejrzał się, szukając kamienicy z numerem 28. Cholera, w
mroku nie było tak łatwo. Jest, jest! I to całkiem blisko, kilka kroków od jego
chwilowego postoju. Rozejrzał się za czymś, czego można się przytrzymać.
Idealny wydał się żywopłot blisko krawężnika. Przytrzymując się go obiema
rękami, z trudem udało mu się stanąć na nogi. Zignorował szum w głowie.
Chwiejnym krokiem, z kilkoma postojami po drodze, dotarł pod kamienicę z
numerem 28. Otworzył drzwi. Brak było domofonu czy dzwonka, były natomiast one-
schody. Po raz kolejny zaklął pod nosem. Jeszcze tego brakowało- skręcenia
karku. Był na skraju rozpaczy. Chciał tylko jednego- zasnąć u jej boku,
posłuchać jej kojącego szeptu i nigdy, nigdy się nie obudzić. Usiadł na
pierwszym stopniu schodów i zaczął płakać ze zmęczenia, bezsilności i złości.
***
Jak zwykle nie mogła zasnąć.
Przewracała się z boku na bok, próbowała wszelkich pozycji, szukała
najwygodniejszego miejsca w dużym, dwuosobowym łóżku. Wszystko to zdało się na
nic. Nie potrafiła przestać myśleć o niewypełnionych dokumentach, niedopiętych
sprawach, zaplanowanych spotkaniach, niezapłaconych rachunkach, nieposprzątanej
łazience... Jedna wielka gonitwa myśli. Ale tak było odkąd pamiętała. Już jako
dziecko nocami przygryzała paznokcie czując na sobie brzemię odpowiedzialności,
która nawet jeśli tylko urojona, była wprost nie do zniesienia. Po pokonaniu
Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać nadszedł upragniony spokój, w którym
ona jednak nie umiała się odnaleźć. Problemy, błahe w ciągu dnia, po zmroku
urastały do rangi tragedii. Irracjonalny strach który odczuwała był nie do
zniesienia. Zdecydowała, że dalsze próby nie mają sensu. Jej nocna rutyna wcale
nie była taka zła, choć na wskroś zwyczajna. Zrobiła sobie herbatę, włączyła
telewizor i zanurzyła się w płytki, prosty, plastikowy świat serialowej
rzeczywistości. I pewnie spędziłaby tak dwie czy trzy godziny, czekając na
upragniony sen, który przyszedłby w najmniej oczekiwanym i odpowiednim
momencie, gdyby nie usłyszała jakiegoś dziwnego dźwięku z klatki schodowej.
Dźwięku, który choć dziwaczny i stłumiony, był jej tak dobrze znany. Wstała i
otworzyła drzwi.
***
-Lumos.
Usłyszał cichy, łagodny głos.
Zastanawiał się jak go rozpoznała. Musiał wyglądać tragicznie. Zapłakana twarz,
podkrążone oczy, wymiociny na płaszczu. W niczym nie przypominał siebie ze
szkolnych czasów, a nawet sprzed kilku godzin, tego przystojnego, pewnego
siebie, dumnego mężczyzny, stawiającego drinki najpiękniejszym kobietom w pubie.
W tej kwestii byli tacy sami- po zmroku na jaw wychodziły ich wszystkie demony,
frustracje i dramaty. Gdy ją zobaczył, w koszulce, skarpetkach i za dużym
swetrze, zachciało mu się śmiać. Wyglądała tak nieporadnie, delikatnie,
niemalże dziecinnie. Zupełne przeciwieństwo jej silnego charakteru. Patrzyła na
niego. W półmroku ciasnej, zimnej klatki schodowej, z odległości dziesięciu
stopni stromych, wąskich schodów, widział w jej twarzy wszystko, co tak usilnie
starała się ukryć- odbicie wszystkich nieprzespanych nocy, wyrzut, tęsknotę,
żal, błysk ironii, kpinę, obrzydzenie, ale nad wszystkim dominował ból. Nie był
to ból pełen wyrzutów, łez i krzyków, lecz ten przeżywany z klasą, przez długi
czas umiejętnie chowany za płaszczem sarkazmu i odosobnienia. Gdy spojrzał w
jej oczy, w których mimowolne zaskoczenie mieszało się z politowaniem, chciał
zrobić dobrą minę do złej gry. Wstać, otrzepać kolana, powiedzieć, że był w
okolicy i w pijackim amoku postanowił wpaść, zobaczyć co u niej. Pożegnać się i
nigdy więcej tu nie przychodzić. Pozwolić jej żyć tak, jak na to zasługuje. Ale
wiedział, że nie da rady. Zdradził go załamujący się głos.
-Cześć.
***
Gdy zobaczyła go na schodach
prowadzących do jej mieszkania, nie zastanawiała się jak on się tam znalazł.
Choć było to do niej niepodobne, nie analizowała przyczyn jego zachowania. Już dawno
nauczyła się, że on z właściwym sobie wdziękiem wymyka się wszelkim jej prawom,
postanowieniom, regułom i dekretom. Zawsze z ujmującym uśmiechem na ustach
burzył jej piękny, poukładany z wielki trudem świat, jak mały chłopiec który
sprawdza ile mu wolno zanim dostanie po tyłku. A ona, surowa mamusia, zawsze
temu urokowi ulegała. I zawsze obywało się bez klapsa.
Tym razem nie mogło być inaczej. To nie
był pierwszy raz. Już wcześniej widywała go w takim stanie, w tym miejscu.
Prawdę mówiąc dziś nie było jeszcze tak źle- gdy przyszedł ostatnim razem, 10
miesięcy temu, nie zdołał nawet wtoczyć się do klatki. Był grudzień, a ona
zauważyła ciemną plamę na zaśnieżonym chodniku.
Mieli na te okazje swój rytuał.
***
Jak zwykle o nic nie pytała. Milcząco
przyjmowała do wiadomości jego porażkę. Zeszła po schodach. Wzięła go za rękę,
pomogła mu stanąć na nogi. Trzymając ją za dłoń, drugą ręką podpierał się
ściany. Stopień po stopniu, coraz wyżej, krok za krokiem. Powoli, w jego
tempie. Nie popędzała, nie zwalniała. Trzymała go za rękę i prowadziła jak
niewidomego.
Dotoczyli się do drzwi jej mieszkania.
Wprowadziła go i zamknęła za nimi drzwi. Spojrzała na jego brudne ubrania. Miał
nadzieję, że w półmroku nie prezentował się aż tak tragicznie jak w mdlącym
świetle żarówek na klatce. Wiedział że widzi jego zapadnięte policzki, sińce
pod oczami, że instynktownie czuła pod płaszczem wychudzone, kościste ciało.
Wciąż bez słowa, wzięła go za rękę i
poprowadziła w stronę łazienki. Idąc przez korytarz, zauważał w pomieszczeniach
drobne zmiany- nową lampę, świeże kwiaty w wazonie, przybyło także sporo
książek na półkach. Czy to znaczy, że zdecydowała się ruszyć do przodu? Chyba
nie, skoro znów go wpuściła.
***
Przyszła pora na kolejną część rytuału.
Przed drzwiami łazienki zaczęła zdejmować z niego brudne ubrania, płaszcz,
potem koszula. Uklękła i rozwiązała sznurówki czarnych skórzanych butów. Zawsze
lubił dobre buty. Rozpięła pasek spodni i zsunęła je aż do kostek. Wszystko w
półmroku, aby czuł się lepiej i bezpieczniej. W ciemnościach zawsze byli bliżej
siebie. Gdy pozostał już prawie nagi, weszli do łazienki. Odkręciła gorącą
wodę, pamiętała że taką lubił. Otworzyła drzwi kabiny i pomogła mu wejść.
Taktownie się odwróciła, jednak wiedziała, że taki stan rzeczy nie potrwa długo.
***
-Chodź do mnie.
Wiedział, że musi tak zrobić, że to
jeden z najważniejszych momentów rytuału. Odwróciła się powoli i wciąż nic nie
mówiąc i nie patrząc mu w oczy powoli się rozebrała i weszła do kabiny. W
strumieniach gorącej, prawie parzącej wody ścierała z niego wszystkie złe
chwile, złe wspomnienia, cały jego wstręt do siebie, całą rozpacz i tęsknotę.
Nie musiał nic mówić, ona wiedziała jak go dotykać tak, aby poczuł się spokojny
i zrelaksowany. Kiedyś często powtarzał, że magia zaklęć nijak ma się do magii
jej dotyku. Wciąż nie patrzyła w mu w oczy, ale w ciszy obserwowała zmiany
jakie zaszły na jego ciele od ich ostatniego spotkania. Nowy siniak, blizna,
zadrapanie. Poczuł mimowolne rozbawienie, gdy przypomniał sobie jej zaskoczenie
na widok tatuażu- prezentu na 28 urodziny. On też szukał zmian, jednak w innym
miejscu- w jej oczach. Było to trudne, bo uparcie na niego nie patrzyła, ale on
wciąż próbował doszukać się każdej, nawet najmniejszej zmiany w jej spojrzeniu,
jedynym miejscu, z którego nie mogła wygonić emocji ani uczuć. I widział w nich
wiele, ale mimo wielkiego wysiłku, nie znalazł w nich nadziei.
***
Wyszli spod prysznica. Powoli wycierała
jego ciało, pozbawiona wszelkiego wstydu czy zakłopotania. Widziała go takim
wiele razy, i czuła że jest zobowiązana mu pomóc, że on tego od niej oczekuje.
Sama też tego od siebie oczekiwała. Chciała mu być jak najdłużej potrzebna.
Dostawał swój stary szlafrok. Nie
potrafiła go wyrzucić. Wisiał na wieszaku na drzwiach łazienki, a ona, choć
wiele razy próbowała, nie umiała się go pozbyć. Kiedyś już prawie włożyła go do
worka na śmieci przy okazji świątecznych porządków, ale po 10 minutach
patrzenia jak leży na podłodze podniosła go i z powrotem odwiesiła na swoje miejsce.
Sama nigdy go nie nosiła- bezsprzecznie należał do niego.
***
Szli do sypialni. Kiedyś spędzali tam
całe dnie rozmawiając, śmiejąc się, planując przyszłość. Ale rytuał wymagał
czegoś innego. Gdy prowadziła go do pokoju prawie w całości zajętego przez
wielkie łóżko, on układał piękne mowy które jej wygłosi. Gdy kładli głowy na
poduszkach, wreszcie patrzyła u w oczy. Już wiedział że nie poradzi sobie z tym
co w nich zobaczy. Pękał.
***
W ciszy słuchała wszystkiego co mówił.
Najpierw głaskała go po włosach, czekając aż wyrzuci z siebie wszystkie łzy i
całą gorycz z którą do niej przyszedł. Czekała cierpliwie aż przestanie płakać,
aż będzie w stanie wydusić z siebie jedno czy dwa słowa które ona da radę
zrozumieć. Potem zawsze jej opowiadał jak bardzo ją kocha i jak nigdy nie
przestał. Jaki jest jej wdzięczny za to, że nadal przy nim jest, jak wiele dla
niego znaczy i jak chce z nią być do końca życia. Obiecywał jej, że od teraz
wszystko już będzie dobrze. Że jutro wszystko sobie wyjaśnią, że opowiedzą sobie
co działo się przez ostatnie lata, że
teraz już nie zniknie, że teraz to już na zawsze.
Słuchała tego wszystkiego ze spokojem i
lekkim uśmiechem na twarzy. Głaskała go po policzku, przytakując na wszystkie
jego obietnice, prośby i przeprosiny. Nic nie mówiła- nie chciała psuć tej
ulotnej chwili. Wiedziała, że to jest to, czego on teraz najbardziej
potrzebuje. Pozwalała mu mówić, aż wyczerpany emocjami i przeżyciami zasypiał,
wtulony w jej szyję, przyciskający ją najbliżej siebie jak to tylko możliwe.
Wtedy to ona pękała.
Pozwalała sobie na płacz, najcichszy z
możliwych. Nie chciała go budzić, wiedziała że wszystko by tym zepsuła. Poza
tym lubiła patrzeć na niego gdy spał. Kiedy już wiedziała, że jej nie słyszy,
zaczynała szeptać. Przepraszała go za wszystkie krzywdy które mu wyrządziła, za
całą obojętność, za wszystkie trudne momenty w których jej nie było. Całowała
delikatnie jego czoło, dłonie, podziwiała lekki uśmiech, który zawsze pojawiał
się na jego twarzy po zaśnięciu. Układała w głowie najpiękniejsze, najśmielsze,
najbardziej nierealne plany na ich przyszłość. Wspominała dobre i złe momenty z
ich przeszłości i modliła się, by ta noc nigdy się nie kończyła.
Zasypiała wraz ze wschodem słońca.
***
Wychodził zanim się budziła.”
